jueves, 2 de abril de 2009

Vértigo del tiempo: meses, semanas, años...

No se si a vosotros os pasara lo mismo, me imagino que si, que a todos por un igual, pero estoy acojonada, por que soy consciente de lo deprisa que pasa el tiempo, demasiado deprisa para mi.

Recuerdo cuando estudiaba, de jovencita, antes de cumplir los 18, que fuerte, era como la historia interminable, nunca llegaba esa fecha, esa fecha tan importante, ser mayor de edad, poder entrar en un Bingo, jajajajaja, creo que entre a los 18 y no he vuelto mas, pero era la novedad, poder hacer aquello que antes no podías por ser menor, que ahora recuerdas y piensas que tonterías...

Siempre quise lo que veía, formar una familia, tener un buen trabajo, tener hijos y intentar ser feliz, eso era lo normal, por lo que nos habían educado, así era la vida.

No me case, me ajunte durante 14 años, tuve a dos pequeños preciosos, que mejor niña y niño, la parejita, no se, yo ha eso nunca le he dado importancia, cosa que quien solo tiene niños, les ha dado como "envidia", y quieren niñas, y las parejas que tienen niñas, quieren a un varón, no se, a mi me fue así, y me fue bien, si hubieran sido dos niñas, pues fenomenal y si hubieran sido dos machotes pues también, no se... eso del sexo de los peques.... no le doy tanta importancia como otros padres que se obsesionan por lo que no tienen.

Se de matrimonios que han tenido a un tercer hijo para ir a buscar a la niña... y al contrario...

En este post de lo que quería comentar era de lo rápido que pasa el tiempo, es incontrolable, mi trabajo siempre vamos con una semana después, hay una relación de fechas donde tenemos que tener un trabajo acabado, y eso hace que a veces no se en que día ando, por que siempre pongo fechas posteriores.

Eso sumado a que las semanas pasan volando, que los lunes son interminables pero que cuando ya ha pasado, te das cuenta que ya es jueves y mañana viernes, otro finde por delante, y otro lunes para empezar....

Durante muchos años, siempre habia sido la pequeña en las empresas en que había trabajado, y ahora veo a esos jovencitos que son ahora mis compañeros y que les llevo unos cuantos años, y yo ya soy una de las mas mayores. Que entre a trabajar en el '98 y ya han pasado 10 años en el mismo puesto.

Y que ves, que ya han pasado cinco meses sin fumar, y que dices, que bien!!! pero como es posible que pase tan rápido.

Pasaron 14 años de mi vida junto a un hombre creyendo que era feliz, y pa que?? si lo único que recuerdo bueno, fueron mis hijos.

Con Miguelillo llevo ya 9 meses, que estamos cada día mejor, y eso es maravilloso.

Las pérdidas que he sufrido no quiero ni pensar el tiempo que ha pasado, no quiero ni pensar los meses o años que van a pasar, le tengo fobia al tiempo.
Recuerdo cuando mi alma se murió de pena, que la gente me decía: el tiempo lo cura todo... y es cierto, es así... pero la cicatriz como dice Merce, siempre esta ahí, a veces no se ve, y otras esta a flor de piel y muy sensible, y es cuando mas duele.

Veo a mis hijos creciendo, ahora hablando como personitas con su personalidad, con sus opiniones y creencias, y yo respetando y poniendo límites donde veo que no van bien... pero queriéndoles con pasión de madre, con ese amor que sale de mi interior que es la fuerza que me empuja cada día para estar bien.

Un abrazo para todos por seguir aquí a mi lado, me siento fuerte y muy acompañada por vosotros, leeros cada día es como una gran familia.

15 comentarios:

Azu dijo...

Es verdad que el tiempo pasa demasiado deprisa. A mi tambien me pasaba lo mismo, quería tener 18 años y no me llegaban, estaban tan lejos; y nuestra madre me decía..Esperat quan arribis als 20, i quan arribis als 30, no et dic res, lo ràpit que et pasarán...I es veritat, passan volant.
Això es perque estem amb el temps molt ocupat i no tenim temps de avorrir-nos. Igual que a tu, a mi se m'han fet grans els fills d'una manera que no m'he adonat compta.
Hi han coses que sembla que van passar ahir i altres que semblan tan antigues.
Les farides o cicatrius que tu dius les tenim molt a flor de pell, fins i tot l'Ari està continuament pensant amb lo que troba a falta la seva àvia. I encara se li mullan els ulls quan m'ho diu.

Vicky dijo...

He trigat a possar un post nou, per que tot el que hem surt són coses tristes, i no vull esta així, però és que ni el temps acompanya ni el temps que ha passat tampoc ajuda gaire.

Jo més a tots vosaltres.

una sonrisa dijo...

El tiempo pasa volando si!! apenas nos da tiempo a disfrutar , cuando nos queremos dar cuenta, zas.... ya ha pasado!!
El tiempo no lo cura todo Vicky, lo que si es cierto, que el dolor va menguando,olvidar nunca se olvida, "pero" por los que quedan a nuestro lado,hay que hacer esfuerzos y se consigue!!
Un besito!!

Elena dijo...

Supongo que sí, que a todos nos pasa lo mismo, que la concepción del tiempo cambia con los años.

Y claro, a ti con tus niños te pasará todavía más, ya que crecen muy deprisa. Miedo me da encontrarme a mis alumnos el curso que viene, parece que no, pero un verano de por medio los cambia muchísimo.

Saludos ;-)

carlota dijo...

El tiempo pasa como un suspiro , y el tiempo apacigua el dolor , pero no lo cura . Me alegro que con tu miguelón seas cada día más feliz , de los nanos ni te cuento , yo tengo uno de 18 y hará 19 éste añito , y otro que ha hecho 10 hace poco , en nada estoy celebrando las bodorrias de plata.

Un besote.

Merce dijo...

Me queda menos de un mes para mi cumple.

Se feliz guapa, y las cicatrices, que te sirvan para recordar también buenos momentos, ¿sí?

Besos de cuarentona... ;-)

Minerva dijo...

Me pasa lo mismo....Me ha gustado mucho como lo has enfocado porque es como lo siento yo....antes era la pequeña en todos los sitios, ahora me desbancan.....pasa el tiempo, y hay veces que pienso en qué he invertido mi tiempo....
Petonets

Novicia Dalila dijo...

Así es Vicky.... Te pasas la vida esperando.. En la adolescencia/juventud quieres que el tiempo pase deprisa para llegar a esa mayoría de edad, para terminar de estudar, para empezar a "vivir" (como si hasta ese momento no hubieras vivido)... Yo no recuerdo mis 18, pero sí mis 20, y me sentí taaaaaaaaaan realizada... Y después quieres que siga pasando deprisa para ir cumpliendo metas o sueños que al final se quedan en experiencias sin más y si aprendes de ellas, ya te puedes dar con un cantito en los piños....
Y ahora, cuando ya nos hemos fumado la mitad de la vida, con suerte y si tienes genes longevos, te das cuenta de lo deprisa que va todo... te gustaría frenarlo un poco, hacerlo un poco más lento, para que te de tiempo a disfrutarlo más.... Y no. El tiempo, la vida, sigue su ritmo, con demasiada prisa y sin pausa...
Los hijos??? Mi motor desde siempre. Mi salvavidas en algunos momentos. Lo mejor de mi vida.

Disfruta, vive, aprovecha a Miguelito y sobre todo, no te limites, déjate llevar, que la vida, como dice el dicho, son tres días y dos son laborables (como digo yo).

Un beso y cuídate mucho

Notengonombre dijo...

Dos cosas:
-El tiempo no pasa deprisa para todos. Los más jóvenes viven a toda velocidad, pero su concepto del tiempo es diferente. A mí antes las vacaciones de semana santa me parecían largas, ahora me parecen una porquería.
-La familia no está en el blog, sino en tu Miguelillo (podías llamarle Miguelete que mola más) y en tus retoños.
Besos.

Anabel dijo...

Pues sí...esa sensacion de ser la peque que se va a comer el mundo la tenemos todos...y ahora vemos lo mismo en los que vienen por detras, y nos sentimos mayores.
Y, si bien es cierto que, siempre miramos hacia delante para conseguir metas, a veces deberíamos parar el tiempo y disfrutar lo que tenemos ahora, que a veces es mucho y no nos damos cuenta....aunque para determinadas cicatrices necesitas ese tiempo para que el dolor vaya menguando

Un besote y cuida a esa niña guapa!!

MFe dijo...

El tiempo no pasa... VUELA!!!!
Es increible!!

Un beso Vicky y buen finde!!!

Unknown dijo...

bueno, yo prefiero no pensarlo que me angustio :-P

feliz finde!

assumpta dijo...

Ni ens n'adonem. No ens dona temps. Un dia et mires al mirall i t'adones que han passat un grapat d'anys en un instant.
I comences a recordar i dius... bufff! però si era ahir, tot just ahir! de veritat!
Que potser m'he hivernat durant tot aquest temps?
Aprofita el temps al màxim, viu cada instant com si fos l'últim que féssis i sobretot, i per damunt de tot ESTIMA !
Passaran igual de ràpit, no t'enganyis, però els plenarem molt més.
"No són els anys de vida, és la vida dels anys".
Com sempre, tot un plaer visitar-te!
Un petonet Vicky i cuida't molt!
;)

Anónimo dijo...

Se hace camino al andar, como lo dice Joan...
Besotes!

Marga Esteban dijo...

Es verdad lo que dices, ayer pensaba que mi hija acaba la primaria en dos meses y empieza con la ESO, ¿te imaginas?, hace dos días la dejé en P3 , te lo juro!!!!, y es que estos diez años han volado. De hecho el tiempo cada vez pasará más deprisa, el planeta ha modificado su eje y eso lo acusaremos cada vez más...conclusión: disfrutemos del AHORA , que es siempre LO ÚNICO QUE TENEMOS, el resto se fue o todavía no llegó. Un besazo!