jueves, 19 de marzo de 2009

Necesidad??? Dudas???

Nunca he sabido estar sola, mi infancia siempre se ha visto rodeada de familia, cuatro hermanos, abuelas, la madre en casa... pues el movimiento de una casa con mucha familia es divertida y nunca te sientes sola.
Hace tiempo que se que no puedo estar sola, quizás es por eso uno de los motivos del porque seguí tantos años con el padre de mis hijos. Tengo una amiga que no deja la relación con su pareja por no quedarse sola... y cuando hablo con ella me dice que se encuentra muy sola... y mantiene esa relación sin sentido... sin oportunidad de encontrar a alguien con quien compartir la vida.
Mi cabeza esta espesa, esta dudosa y al mismo tiempo rabiosa de estar así, hoy tengo doctora y no se ni lo que le voy a decir, son 3/4 hora que no da mucho margen, hoy quiero hablarle de mis DUDAS, del porque necesito la APROBACIÓN de mis seres queridos.
Me he dado cuenta, que de siempre lo hacia con mi querida madre, pero ahora como no esta conmigo pues necesito inconscientemente seguir haciéndolo...
A mi amiga le he comentado el tema de mis dudas, del porque hago las cosas y luego estoy (a veces) sin saber si he hecho bien o mal...???
Y me ha comentado, que eso es por la educación que hemos recibido desde pequeños que para saber diferenciar entre el bien o el mal necesitábamos la aprobación de nuestros mayores, si hacíamos bien, pues siempre era agradecido con una gratificante aprobación.. y si no hacíamos bien nos reñían o nos decían que lo volviéramos hacer.
En definitiva, que hoy he aprendido que se APRENDE DE LOS ERRORES, y que venimos al mundo sin saber nada y que a medida que vas avanzando en la vida, vas tirando como puedes... a veces mejor, otras peor... pero así es la vida.

No podemos andar con el miedo, con la inseguridad de nuestros pasos, no puedo seguir así, siempre me he visto con mucha coherencia en mis actos, por lo que voy a volver a coger esas riendas que siempre me han llevado por buen camino, pisando o tropezando con alguna que otra dura piedra, que me ha hecho retroceder pero que siempre he tenido una mano amiga que me ha ofrecido su ayuda, la serenidad de mi misma, la seguridad que hay en mi, (Hoy me siento seguuuurrrooo!!! para hacer un poco de broma...)

Disfrutar el doble cuando se esta bien pensando cuando se ha estado mal.

Esta noche pasada, no vino a dormir mi Miguelillo, mi cama era inmensa, necesitaba sentir su presencia a mi lado para sentirme bien... por un lado lo comprendia pero por otro lado me sentía mal, pequeña, y no quería, quiero sentirme bien, estando sola... ya que no estoy sola, estoy conmigo misma... y me quiero a mi misma, tengo a dos preciosos bebes que duermen a mi lado y necesitan verme segura para ellos verse reflejados en mi.

Este blog me da ese apoyo que necesito, esa comprensión que busca mi alma, esa expresión de como estoy, ese apoyo en el hombro en señal de amistad, ese abrazo de amig@s que es tan necesario para esta difícil vida.

Pues, eso que menos, dar lo que recibo, daros a todos un FUERTE ABRAZO y en señal de mi amistad todos estos meses aquí os dejo estas rosas amarillas.

15 comentarios:

una sonrisa dijo...

Es precioso lo que has escrito y es cierto, la soledad no es buena!!
Pero a veces yo suelo decir mejor sola que mal acompañada.
El miedo?? creo que todos en algún momento lo sentimos, eso no es malo.
Tambien echo de menos a mi familia,
así que te entiendo perfectamente.
Un besito y las flores preciosas!!
Intentemos disfrutar de la familia que hemos formado, tambien ellos necesitarán cuando sean mallores, tener bonitos recuerdos.

Anónimo dijo...

Siempre, siempre se aprende de los errores, así que si lo haces mal, la próxima vez estaras más atenta para no cometer los mismos actos.
Eso solo te lo da la experiencia, eso Sí es lo que te acompaña y lo que hace que cada momento de tu vida sea una elección.
Saluditos.

Anabel dijo...

Este es un buen paso, no tires atrás....esta es tu conclusión de hoy...mañana debes estar por delante...y pasado haber hecho un gran paso, ni que sea de bebé....Aprender a utilizar tus momentos sola, a veces son muy gratificantes, te hacen sentirte independiente, autónomo, autosuficiente, seguro y fuerte.... Eso no significa no necesitar a los demás, significa quererse a uno mismo....y tú tienes que quererte mucho por lo que has conseguido, pero, sobre todo, por quien eres....
Un beso

Cancer Lunatico dijo...

Cumples fases y aprendes, vives momentos y descubres, te haces más fuerte cada día, más inteligente, y más madre, si es que se puede ser más todavía.

Pues sonríe, como lo hacemos todos cuando te vemos sonreír, lo transmites y es un orgullo poder estar aquí y verlo.

Y piensa como yo, lo mejor siempre está por llegar... que no decaiga tu ilusión... y tu sonrisa...

Agur

Elena dijo...

Bueno, pues por si te sirve de algo, te mando un abrazo virtual ;-)

Azu dijo...

Quien no tiene dudas?? Y quien no necesita de los suyos para sentirnos protegidos?? TODOS. Una cosa es necesidad de estar acompañada (Bien acompañada) y otra es ser una persona dependiente de los demás. Tu eres de los primeros no de los segundos. Eres una persona independiente y simplemente necesitas el cariño de los tuyos para afrontar los retos de la vida (los buenos -que los hay y los habrá- y de los malos también)
Que sepas que siempre nos tendrás contigo, en el blogger y fuera de él. UN BESO Y UNA FLOR PARA TI

la chica maravilla dijo...

De vegades no saps com t'entenc!!! Jo t'envio una abraçada ben forta des de Lisboa, que no es derreteix malgrat la distància i la calor.
De vegades estar sola pesa molt, jo, per exemple, porto uns dies pensant que he de trobar un home que em cuidi, que m'ajudi amb els temes pràctics que a mi tant m'agobien... no res, a sortir al carrer i emparellar-me!!!
Um beijooo,
Caro

Minerva dijo...

Yo también tengo dudas, ¿quién no las tiene? No sé si es la educación que nos han dado o no, pero yo también necesito tener la aprobación de mi gente....
También estuve mucho tiempo con el que era mi pareja por miedo a estar sola, pero aprendes. Hay que ser valiente y aprender a estar sola.....
Petonets

Vicky dijo...

Todos sois mejor que ir al psicólogo!!!

Vuestros comentarios me ayudan a comprender que lo que me pasa es una cosa normal y que no es por mi inseguridad.

Gracias de verdad, todos haceis que me sienta mejor, y sobretodo muy querida.

Especialmente a Azu, tu comentario me ha llegado al alma. Jo t'estimo més.

También a una nueva pareja de amigos que ahora estan juntos, y que me han sabido comprender y sobretodo se que estan a mi lado en todo momento.

Y como no a Caro, esa chica maravilla que esta lejos pero que sabe que la sentimos igual de cerca. MOLTES FELICITATS PEL TEU ANIVERSARI.

gallega dijo...

Siempre necesitamos la aprovación de alguién,ya sean nuestros padres, nuestros amigos, un profesor, el jefe...Nos sube la autoestima.
Y por supuesto que de los errores se aprende un mazo, quién mejor que yo para decirlo. Fijate en mis 3 primeros posts...

Besos

Unknown dijo...

Deberían poner Santa Duda de festivo nacional, sería mejor acierto y más celebrado que otras festividades por ahí dudosas..

No hay nada como sacar lo que se lleva dentro para verlo con otra perspectiva, la tuya propia al "verlo" fuera y la de quien lo escucha desde sus propias vivencias.

un besazo

Vicky dijo...

Emma me ha dejado este comentario en el mail:

Hola,
Ayer fue la primera vez que leí tu blog y la verdad me gustó mucho. Como no podía añadir comentario en tu artículo Necesidad???Dudas??? te envío este email.
Me veo tan reflejada en todo lo que cuentas, yo también tenía un apoyo muy grande en mi madre. Después de 4 años sin ella me ha dado cuenta que cada vez soy más fuerte, además lo debo transmitir a mis hijos para que ellos se sientan también fuertes. Aunque hay veces que tengo momentos de duda y inseguridad, como creo que todos. La vida es dura y hay que afrontarla con la máxima energía y fuerza posible, pero poquito a poco.
Bueno esto es todo. Te voy a incluir en la lista de mis blogs favoritos que aparece en mi blog, claro si me das tu permiso: http://mysmallhobby.webcindario.com/
Saludos,
Emma

Susana de Argentina dijo...

Hola Vicky,gracias por pasar por mi blog! bienvenida!
No te has equivocado, soy, aunque con 58 años, jovial y alegre, es muy difícil, que me levante torcida je! y mi lema, de cada mañana es, "que hoy es un gran día", no significa con esto, que a veces este dudosa de las cosas, o que no extrañe a mi familia, creo que es muy normal, son momentos, pero siempre encuentro manera para salirme de esos bajones...amiga te deseo un hermoso fin de semana y nos vemos!! Muuuuack!

MIA dijo...

te mando un fuerte abrazo de todo corazón. mia

assumpta dijo...

Fa dies que no tinc el temps que desitjaria i no havia pogut passejar-me per aquí. Em sap greu de trobar-te així, espero que hores d'ara estiguis ja millor.
Respecte a la solitud, a mí m'agrada molt estar acompanyada i de fet ho estic, però també et vull dir que m'agrada molt estar sola i que per motius personals també n'estic moltes vegades, i m'hi trobo bé. Crec que es qüestió de saberne trobar l'equil·libri entre ambdues.
A mí, potser em va ajudar que des de petita em duien amb uns o amb altres i no s'em va fer estrany res ni situacions ni ningú. En canvi mon germà era tot el contrari. Crec que va a persones.
I d'una cosa pot estar segura Vicky, d'allò que més s'apren a la vida és dels errors.
I tot i amb això de ben segur que en seguirem cometen molts i molts més però la part positiva és que de cadascun d'ells n'hi podren extraure quelcom.
Gràcies pel bonic detall de les flors!
Et desitjo el millor i com tu dius, t'envio aquí un dolç petonet amb sucre !