jueves, 22 de enero de 2009

Us faig de menys!!! Os echo de menos!!!

Han passat les festes odioses de nadals, casibé no ens hem adonat i ja estem a un any nou...

Han pasado las fiestas odiosas de las navidades, casi no nos hemos dado cuenta y ya estamos en un año nuevo...

No hi ha dia que no pensi, no hi ha moment que no us busqui, no hi ha moment que prego per poder parlar amb vosaltres, penso, donaria el que fos per una abraçada vostra, per poder parlar un moment i tornar a sentir la vostra veu, acaronar-me les orelles amb les vostres dolces paraules d'estimació cap a mi. Com us puc necessitar tant??

No hay día que no piense, no hay momento que no os busco, no hay momento que ruego por poder hablar con vosotros, pienso, daria lo que fuera por un abrazo vuestro, para poder hablar un momento y volver a escuchar vuestra voz, acariciarme las orejas con vuestras dulces palabras de estimación hacia mi. Como os puedo necesitar tanto??

Em faig la forta... i em dic... no pots plorar... has d'estar bé... però merda, quan menys t'ho esperes caus, com avui, estic totalment "autista", el meu mon de tristó m'envaeix i no puc fer res per sortir-ne.

Me hago la fuerte... y me digo... no puedes llorar... tienes que estar bien... pero mierda, cuando menos te lo esperas caes, como hoy, estoy totalmente "autista", mi mundo de tristeza me invade y no puedo hacer nada por salir.

Penso amb la meva germana, ho esta passant malament, ho se i no puc fer res. La miro, la bec i no es pot fer res, només sentir-nos una junt amb l'altre, escoltar-nos, estimar-nos, comprendre la nostra tristo, la mirada de dol...

Pienso en mi hermana, lo esta pasando mal, lo se y no puedo hacer nada. La miro, la veo y no se puede hacer nada, nada mas que sentirnos una junto a la otra, escucharnos, querernos, comprender nuestra tristeza, la mirada de luto...


Aquesta medicació em fa esta amb un núvol de color rosa, si, l'altre dia li vaig dir al doctor, però ell em va dir que ara no la podia deixar, que com a mínim fins a l'estiu, però em sento rara, sinó fos per les pastilles crec que estaria així tots els dies.

Esta medicación me hace estar en una nube de color rosa, si, el otro día se lo dije a mi doctor, pero él me dijo que ahora no la podia dejar , que como mínimo hasta el verano, pero me siento rara, sino fuera por las pastillas creo que estaria así todos los días.

Estic acostumada que són els dilluns, però collons avui som dijous, toca't els ous.

Estoy acostumbrada que son los lunes, pero que cojones, hoy somos jueves y también te tocas los huevones.

No he volgut trucar ni dir-li res al meu Miguelillo, se que desprès ell es queda tot preocupat i potser a mi ja se m'ha passat, però quines ganes tinc que vingui aquesta nit per fer-me la petita i que m'estreny entre els seus braços, dormir al seu costat, despertar-me a mitja nit i saber que esta amb mi.

No he querido llamar ni decir le nada a mi Miguelillo, se que después él se queda todo preocupado y quizas a mi ya se me ha pasado, pero que ganas tengo que venga esta noche para hacerme la pequeña y que me aprete entre sus brazos, dormir a su lado, despertar me a media noche y saber que esta conmigo.

Sau - "Boig per tu"
http://es.youtube.com/watch?v=ZzMniDIfXKw

Tinc ganes de plorar, però no cauen les llàgrimes, avui a més no se per que m'he possat un jersei de color negra que m'està ofegant. Ahir em vaig posar un de color rosa fúcsia, molt pujat de to, i anava super feliç dins de la meva aparença.

Tengo ganas de llorar, pero no caen las lágrimas, hoy a mas no se por que me he puesto un jersey de color negro que me esta ahogando. Ayer me puse uno de color rosa fucsia, muy subido de tono, y iba super feliz dentro de mi apariencia.

M'amago dins del meu cau, busco i no trobo, sento i no bec, voldria i no en se...

Me escondo dentro de mi refugio, busco y no encuentro, siento y no veo, quisiera y no se...

24 comentarios:

Anónimo dijo...

Vicky...tá en catalá.....
No puedo....ya sabes...


Saluditos.

Vicky dijo...

UUUfff, lo siento...
Voy a traducir, a ver si puedo...

una sonrisa dijo...

A vegades passa, passa que tot ès massa gran per poder ajudar o incloss, que t'ajudin, pero sabs que´??
Em sembla que tens un cor gran, molt gran y aixo es lo més importan.Si lo veig jo, segurament els que et rodetjan no els ha pasat desapercibit
Sabs?? no es dilluns no!!!así que treute aquet jersey!!! `
Avui fa sol.
Perdonam per aquet catalá mal escrit.
Un petonet amb una sonrisa.

MFe dijo...

No puedo comentarte. Si lo traduces, mejó!!
Besitos.

Vicky dijo...

Gràcies Sonrisa, si cuando llegue a casa lo primero que haré sera quitarme este jersei... creo que entonces podre respirar de una vez.
Si, creo que esa es una virtud que tengo, un gran corazon y mucho cariño para ofrecer.

PD= No te preocupes por el catalan, la verdad que es lo que es menos importancia le doy, si escribo en catalan es por que mis sentimientos fluyen con mas facilidad, no por nada mas.

miguel amor dijo...

hola amorcete ya veo que tienes una mañana como para no salir de casa vamos pa no levantarse de la cama na mas que pa mear,pero que sepas que estoi a tu lado pa lo bueno y pa lo bueno jejej.bueno no te preocupes que esta noche te doy un par de achuchones y veras como te espavilas besos

Azu dijo...

t'entenc tant, perque estic com tu. No hi ha dia que no pensem amb ells, tot ens recorda i ens fa pensar amb ells. Veig un noi jove i ros, hi penso amb en David. Veig una Señora gran, que camina com la mare, i penso amb ella. Tinc alguna cosa per explicar i penso amb ells. Veig una pel·licula triste, o una sèrie que fa plorar, i penso amb ells.
No ho sé quan dura el dòl, pero está clar que no poden sortir de la nostre vida, tan ràpid i no pensar-hi. Però como diu UNA SONRISA, tens un cor molt gran, i ens hi cap tot. Però pensa que quan tenim un dia gris, el sol acaba sortint, i ens alegra altres coses que tenim, com ara esciure, parlar, rebre el carinyo que ens tenim, i això ens fa viure.
Quan llegessis això ja será divendres i segur que t'has possat un jersei de color viu, que et fará estar mes alegra.
Un petonet molt gran germaneta

Unknown dijo...

así me siento yo muchos días, o parecido... pero sin pastillas... luego me tomaré un vinito (o dos) que hoy ando como el tiempo...

Anónimo dijo...

Que detallazo!!!!!en realidad después de dejarte el comentario pensé: tía, buscate la vida si quieres saber lo que ha escrito....

Gracias!! solo te puedo decir una cosa, llora si queires llorar, llora cuanto quieras y cuando hayas acabado, déjalo estar y que no vuelva a caer ni una sola lágrima más.

la chica maravilla dijo...

Ai, reina, no sé què dir-te, la veritat. M'assec i miro la pantalla, des de Lisboa, et llegeixo.
Un no deixa mai de trobar a faltar la gent que ha estimat i l'han estimada però, vinga, au, anem cap endavant a veure què ens portarà el nou dia.
Hi ha una cosa que pots fer per un dia sortir de la tristor: saber que arribarà un dia en el qual et trobaràs millor, confia-hi, bonica, ja veuràs.
Una abraçada ben forta des de la plujosa Lisboa, quin vent, reina!
Mua!

Vicky dijo...

Miguel,

Que dulce eres conmigo... te valoro mucho por que me das lo que antes no había tenido, paz, cariño, amor, comprensión, protección, me quieres por como soy, con lo bueno y con lo bueno, je, je, je...

UUUUFFFF, TE QUIERO UN MONTON!!!

Gracias por tus mimos, hoy viernes estoy mucho mejor.

Vicky dijo...

Azu,

Estimada germana meva, compartir els nostres sentiments i veure que estem per un igual fa que podem mirar endavant amb més força.

Si, avui vaig d'Ari, je, je, je, m'he possat al seu jersei, em sento jove... je, je, je... el dilluns t'haurem de felicita per que farà 18 anys que vas ser mare per primer cop.

Quina mare més jove ets!!!
Ho hem de celebrar, això de fer 18 anys és per fer FESTA MAJOR!!!
Felicitats Ariadna!!!

Vicky dijo...

Tu,

El vinito blanco me lo dejo para este sábado por la noche... con una buena cena, una buena, muy buena compañía...
Las pastis quiero dejarlas, nunca he sido de tomar pastillas, soy antipastis, pero no estoy sola y mis hijos necesitan verme fuerte y bien.
Bueno de aqui al verano ya queda poco, playita... solete... que ganas...
Gracias Tu por estar aqui, un abrazo y un chin-chin de vino blanco!!! Salud!!!

Vicky dijo...

Jinete Pálido,

Llorar, si, me gustaría, pero no puedo, tengo ganas, pero no caen las lágrimas... quizas es que ya ha llovido lo suficiente.
Hoy estoy mejor, quiero sonreir, quiero estar bien, y así lo voy hacer... te envio un fuerte abrazo y también un guau... Buen finde guapa!!!

Vicky dijo...

OOOOHHHH, Caro!!!!

Quina alegria, si, m'has fet contenta amb el teu comentari, des de Lisboa, i encara estas per aqui amb nosaltres, que bé!!!
Gràcies carinyo, avui estic millor, això de rebre tant per tot arreu és molt i molt bó, i ho agafo amb necessitat, si, ho necessito, creec que tots ho necessitem, per això des d'aqui la teva terra catalana t'envio molt petonets dolços i una forta abraçada, i aqui estem per quan tornis de la terra mollada i de vent que estas ara.
Desitjo que estiguis bé per Lisboa, i res que necessitis per aqui, ja saps, m'ho fas saber!!!

Eria.. dijo...

¡quitate ese jersey ya!!!! Eso puedes controlarlo... te has daco cuenta... animo guapa. A veces creo qeu las pastillas nos regalan tiempo, es decir... que quizá necesitas seis meses para sentirte mejor porque necesitas que pase ese tiempo... así que para eso están los farmacos.
Besitos varios.

Carmen dijo...

Mira que debe ser enorme tu corazón para estar en una racha mala y, aún así, tener tiempo para pensar en mi... GRACIAS.
Espero que no sea nada, en cualquier caso, lo sabrás...
Ánimo. El tiempo no acompaña, enero es un mes de días plomizos ...
me encanta leerte en catalá...
Petonets
Carmen

Marinel dijo...

Vicky, de vegades la tristor es més forta que nosaltres i ens deixa fluixos, sense ganes de fer res...ens toca "els ous" com dius tú.Fa que tots els dies pareguen dillunsos terrorífics...
No sé qué té la teua germana, no sé quina tristessa tens,però tens que voler eixir com siga d'eixe forat.
Ficat de rosa fucssia si aixó et fa sentir bé i a sonriure...
Molts petons.
P.D: I per favor perdonam el escrit tan xurro que m'ha eixit intentant escriure en valenciá...

MFe dijo...

Vicky, espero que estés mejor. Si llorar te ayuda, llora, pero sino tienes lágrimas, esboza una sonrisa. Intenta ser fuerte.
Muchos besos y muchos ánimos, de corazón.
Gracias por haberlo traducido. Eres un cielo y quiero verte FELIZ!.

Lua dijo...

Vicky aqui estoy de nuevo ,poniendome al dia con los post qué he tenido perdidos por la maldita culpa de mi ordenador ,bueno pobrecico mio ,de el precisamente no ,si no del pirata qué me lo des(arregló).Un beso guapa .

assumpta dijo...

Oh! Vicky! Com et trobes ?

Potser arribo ja a misses dites, però és que cada vegada vaig més justa de temps (que un pany de cop).

Em sap greu de veure't així.

M'agradaria poder fer-te una abraçada i dir-te que demà ho veuràs tot d'altra manera.

Que si no pots plorar, tampoc ho forcis, que quan hagin de sortir-te les llàgrimes fluiran per sí mateixes.

Que si et convé cridis ben fort, que això també ajuda molt i per damunt de tot que sàpiguis que no estas sola.

Que amb aquest cor tant gran que tens ... tots volem tenir-hi el nostre trosset.

Un sac de petonetsssss !

Marga Esteban dijo...

Vicky, qué bonito lo que has escrito, no puede ni imaginar lo que es pasar ésto...te diría tantas cosas, pero lo mejor son las miradas, los abrazos, el calor de los demás. Hazte amiga de tu dolor, entra en él para dejarlo atrás. La vida és estanya, oi? però no estas sola. Un petó molt gran.

Vicky dijo...

Muchas gracias a todas, estoy mejor, hoy es lunes pero quiero que estar bien e intentare con vuestra compañía ponerme las pilas.

Un abrazo muy fuerte para todas.

Lua dijo...

Si quieres llorar ,llora ,descargate ,pero luego después de eso sonrie como si con tu sonrisa se fuera a desaparecer todo.Un beso preciosa