jueves, 27 de noviembre de 2008

Mas apañao que un jarrillo de latas

Hay alguien que me pueda explicar de donde viene esta expresión, seguro que de la parte de Andalucía, pero como era este jarrillo de latas para ser tan apañao???

Yo es que no la había escuchado nunca antes, y mi Miguel dice que él es mas apañao que un jarrillo de latas, yo al principio se lo hacia repetir porque no le entendía, ahora ya se porque lo dice, cuando hace algún apaño por casa, me va genial, vamos me va genial en todo, es apañao pa todo... lo arregla todo, todo, todo... vamos como un jarrillo de latas, pero que es un jarrillo de latas???



miércoles, 26 de noviembre de 2008

Rizador de pestañas


No estoy loca, pero hoy me apetecía hablar sobre este aparatito que ya hace años utilizamos normalmente las mujeres (o también, porque no, los metrosexuales) para rizar nuestras pestañas.

De siempre me ha dado envidia esos ojazos con pestañas largas y rizadas, tenia una amiga de la juventud, que pasada, que ojos!!! que pestañas!!! rizadas por si solas, que bonitas!!! y que envidia!!

Yo he hecho de todo por tener unas pestañas largas y rizadas, incluso cortarme las puntas de estas creyendo que así crecerían mas largas y fuertes, aprovechando siempre con no se que momento de la luna... pero nada de nada, me gustan mis ojos, el color lo tengo un poco verdoso (como mi padre) dependiendo del sol son mas oscuros tirando a marrones, o hay momentos que me los veo verdes, bueno...

Hacia meses que me apetecía comprarme unos pendientes colgantes y de plata (bien de precio) y ayer los encontré, y hoy me los pongo y le pregunto a mi Miguel; te gustan como me quedan??? y me dice son del mismo color que tus ojos, son muy bonitos como tus ojos....ooooohhhh!!!


Nunca o casi nunca me pinto, pero si lo hago me rizo las pestañas, no se ponerme rimel sin rizar esas pestañas tan tiesas que tengo, las doblo con las tenazas unos diez o vente segundos hasta que cogen forma en la punta, parece que no, pero dan mas luminosidad a la mirada, verdad???


Una vez me hice una permanente con un liquido especial y unos bigudis para rizar las pestañas por mas tiempo, y también un tinte, y la verdad que fue bien, otra vez lo hice y no supieron dominar lo tiesas que estaban y precio y resultado no me compensa, por lo que no lo he hecho mas, sigo con la práctica del aparatito que a veces sin querer con las putas prisas te pellizcas y te caen dos o tres pestañas valiosas y piensas que burra que bruta que eres...

Tengo el vicio de tener tres o cuatro rizadores y siempre creo que uno nuevo funcionara mejor.

Miguel hubo un día que se me queda mirando y me dice: Que estas haciendo??? y yo rizándome las pestañas, se quedo alucinado, no sabia que se pudiera hacer algo semejante.
Tengo que explicar que soy muy presumida, de siempre, desde pequeña, natural pero con ese toque de estar siempre femenina.


martes, 25 de noviembre de 2008

MIGUEL TE QUIERO CON TODO MI CORAZÓN


Mensajes de amor recibo de tu mirada

Intensas caricias me dan tus manos

Golosa soy!!! me muero por tus dulces labios

Unico y transparente me has dado tu protección

Eterna de pasión te entrego mi corazón

Locura de amor saciada con tu ternura




LA VIDA ES BELLA - NOA Y MIGUEL BOSÉ

http://www.youtube.com/watch?v=zl5-dgzwjvA





PD 1 = Hace días que lo tenía guardado, hasta ahora no lo he publicado (5/12/08)

PD 2 = Nunca había hecho un "Acróstico", que difícil resulta, no se hacerlo mejor, lo he intentado...

lunes, 24 de noviembre de 2008

Silencio por favor

Hace tiempo que vivo en silencio, mis oídos están sordos, no oyen, y si prestan atención es por que es verdaderamente necesario. Me explican las cosas y entiendo la mitad, se lo comente a mi doctora, y me dijo cuando te pase esto: Vuelve a preguntar y que te vuelvan a explicar, y a veces lo hago, pero otras me sabe mal... o me da como vergüenza de que se note que estoy como en la luna de Valencia.

Mi doctora dice que tengo días o momentos "autistas", y es cierto, y me dijo que lo mejor era evitarlo, que fuera una persona activa, y lo estoy intentando de corazón... cuando me doy cuenta que estoy en mi mundo, me digo: Vuelve, vuelve, vuelve, pero me canso, me canso, me canso de tocar de pies en el suelo, me canso de pensar y no quiero pensar.

Llevo como muchos años que cuando voy sola por la calle me conecto a los auriculares y escucho música... soy feliz así... podría andar hasta el fin del mundo. No me canso, no me canso, no me canso de andar.

En el curro, mi trabajo es monótono, y ya llevo mucho tiempo haciendo el mismo trabajo por lo que lo tengo "por la mano", siempre tienes que estar alerta y no confiar en eso ya que a la mas mínima confianza la cagas, y yo trato directamente con clientes, y eso significa cagarla hasta el fondo.

Un consejo de mi padre, que yo siempre lo he tenido presente era: "Ver, escuchar y callar" si lo tenia tan presente era por que pocas veces lo utilizaba y cuando me daba cuenta ya era tarde, y entonces pensaba en mi padre, que razón tenia, si estas callado estas mas guapo.

Mi compañero Pepe, ya se ha jubilado, he aprendido mucho de él, después de cerca diez años trabajando al lado de una persona mayor, o cojeas o ranqueas, y me he dado cuenta que he cogido el mismo vicio que él tenia, recuerdo cuando le hablaba, él me contestaba: Claro, claro, claro, y ahora soy yo que hago eso, que horror, eso es de mayor o de que es???

No se donde leí una vez que en todas las empresas están los mismos personajes, y es cierto, bueno, todo esto venia, que como mi psicóloga me dijo que estuviera conectada al mundo, pues eso quiere decir que no me pongo los auriculares para trabajar y claro lo que antes no escuchaba ahora a la fuerza lo escucho.

Tengo una compañera lejos, pero esta cerca, si, me explico, cuando habla por teléfono tiene un tono de voz muy alto, yo también lo tenia, recuerdo que hace años mi timbre de voz me molestaba hasta a mi misma, pero con una buena educación de la voz puedes llegar a controlar y hablar en tono normal.

Esta señora es mayor (no se creo que 55-57 años), "és soltera i pixa vinagre" (traducción según mi criterio y según lo que yo entendí por mi madre, Azu si no es así me lo aclaras), "SOLTERA Y MEA VINAGRE: mujer mayor soltera que vive sola y que esta amargada", me recuerda a la canción de la "La Tieta" del J.M. Serrat.

Pues, esta señora, cuando habla por teléfono habla muy muy alto, y me pone de los nervios, pero es que no soy yo sola, sino los compañeros que tiene mas cerca están igual.

Lo raro es que solo habla alto cuando es por tema de trabajo, para así demostrar que ella es importante y que trata temas muyyyyy importantes, ya que cuando habla con su hermana o con algún familiar de Valencia no se la oye ni una palabra de lo bajito que habla, que curioso...

Bueno, había pensado en ponerle la foto de Miguel Bosé encima de su mesa, aprovechar un momento que ella no esta en su mesa y dejarle la foto, por si se daba por aludida, pero sabiendo que gasta malas pulgas, mejor no fastidiar este lunes a nadie... ya que aun podría ser peor.

Con todo esto no quiero decir que sea mala persona, para nada, pero por favor podríamos controlar el tono de voz a la hora de hablar para así no molestar, que facil, resultaria poder decir esto sin malas interpretaciones, pero es un pensar y no poder decir, quien se atreve a decir esto... nadie.

jueves, 20 de noviembre de 2008

BOLETIN OFICIAL DEL ESTADO (urgente pa todos)




EL SR. PRESIDENTE PONDRÁ EN MARCHA EN LOS PRÓXIMOS DÍAS UN PLAN NACIONAL DE EMPLEO

LEER CON ATENCIÓN, NOS INTERESA A TODOS!!!!

Ministerio de Economía y Hacienda

LEG. DEL ESTADO
Rango: REAL DECRETO
Organismo emisor: Ministerio de Economía y Hacienda
Número de la disposición: 845
Fecha de la Disposición: 23/01/2008

Fecha del BOE: 23/01/2008
Marginal del BOE: 14963

Número de LA LEY LEGISLACION: 3546

VOCES
DERECHOS FUNDAMENTALES Y LIBERTADES PÚBLICAS



BOLETIN OFICIAL DEL ESTADO 23/01/2008



El Sr. Presidente pondrá en marcha en los próximos días un Plan Nacional de Empleo.

EL Plan de Emergencia Nacional de Empleo, que será conocido por sus siglas como PENE, tiene por objeto parar la crisis actual reduciendo la plantilla estatal.

Para que tal reducción se produzca de la forma más justa y equitativa posible, se acelera la jubilación de los empleados de mayor edad, facilitando la retención de los jóvenes a quienes se les confiará el futuro del Estado Nacional. Este mecanismo de selección entrará en vigencia inmediatamente y se llamará Jubilación Obligatoria De Empleados y Trabajadores Estatales (JODETE).

Los empleados JODIDOS tendrán la oportunidad de buscar otros trabajos dentro del Estado. La única condición para que puedan iniciar la búsqueda, es la de requerir al PENE una autorización para que se revise si su situación laboral es compatible antes de jubilarse.

Este período de evaluación será llamado Plan Acelerado de Jubilación Anticipada (PAJA).

Todo empleado que hayan sido JODIDO y esté en PAJA, puede solicitar una revisión final. Esta última fase se denominará Posibilidades Optimas Laborales de Volver a la Organización (POLVO).

La política del programa estatal establece que los empleados pueden disfrutar de un solo POLVO y de dos PAJAS, pero pueden ser JODIDOS tantas veces como el Gobierno Nacional lo juzgue necesario, por la acción del PENE del Sr. Presidente.


Palacio de la Moncloa, 2 de Febrero de 2008






José Luis Rodríguez Patatero
Presidente del Gobierno

miércoles, 19 de noviembre de 2008

Amor, pasión, locura, perdida, mar, olas, tempestad, soledad

Que mejor canción que la de Mecano "Ana y Miguel" para describir el verdadero amor... y la perdida de la persona querida, esperar, esperar, esperar que vuelva y llorar, llorar y llorar por él, y llorar y llorar sobre el mar...

Dicen en la aldea que esa roca blanca es Ana, cubierta de sal y de coral, espera en la playa, no esperes mas niña de piedra, Miguel no va volver, el mar le tiene preso, por no querer ...

Y llorar, llorar, llorar por él, y esperar y esperar y esperar de pie, en la orilla que vuelva Miguel...


Incluso hay gente que asegura que cuando hay tempestad, las olas las provoca Miguel luchando a muerte con el mar...


PD= Per l'Anna (la parella del meu germà petit)



martes, 18 de noviembre de 2008

Chungo, chungo, pero chungo de verdad...

Llevo tiempo en la empresa donde trabajo, es una gran constructora (internacional) se fusiono un año después de entrar yo...

Bueno, pues que aquí los "cotis" van que no veas, y de siempre me ha hecho gracia una cosa, que cuando menos te quieres enterar de las cosas es cuando mas te enteras, si, no se porque, pero recuerdo que al principio de trabajar (con 18 años), los cotis iban "pa riba y pa bajo" y si pillabas bien y sino también, hasta que llego un día que me dije, paso de los cotis, se me llegan es que me tienen que llegar y sino es que ni me van ni me vienen, pues desde entonces me llegan todos y por todos los laoooossss...

Esta mañana me dice mi amiga la Marian, ooooyyyyeeee un coti, que resulta que este año no hacemos CENA DE NAVIDAD, joder, que mal va la cosa, pero que mallllll, ya que eso era sagrado para la empresa... El director ha dicho que no hay ni comida ni cena... y me dice no digas nada que es TOP SECRET, y yo vale, vale, top secret...

Ahora me voy a la máquina de café, y le digo a chica guapa de recepción, a la Herminia, me cae muy bien, es muy maja, le digo, oye te invito a un cortaooo (es gratis pa todos, pero como yo soy una buena catalana, pues queda bien eso de invitar, ja, ja, ja...)

Nos encontramos en la máquina de café, y me dice: Oye!!!! quieres oír un coti, y yo vale, y me dice que me han dicho que no hay cena ni comida de Navidad, y yo a si??? y eso??? Joder, que CHUNGO ESTA TODO, y esta empresa va muy mal... que mal nos vemos...

Haber la cena o la comida nos da igual, la verdad que cada año es una obligación, parece que quién no va, queda mal, y ya esta en la lista roja, por lo que si no se hace pues nada, pero claro, sino se hace es que hay VACAS FLACAS...

Que mal va la empresa para no poder hacer ni la comida o la cena de Navidad, si es como una cosa Sagrada, es una tradición obligada... bueno ya veremos que pasa...

Llevo días muy cansada...

y mi cabeza esta llena de contradicciones, me vienen comparaciones que no tendría que pensar, pero no lo puedo evitar, y doy las gracias por haberme dado cuenta en su momento... y haber tenido la fuerza que ahora no tengo.

Siempre hay un antes y un después, y ahora estoy cansada, no se que día tengo visita con la doctora, pero me encuentro muy cansada, con ganas de irme a dormir, dormir, dormir, ya que sino estoy durmiendo, estoy COMIENDO, joder, joder, joder, cuando se me va a quitar la puta ansiedad del puto tabaco...

Llevo ya casi dos meses que no fumo, estoy contenta por este lado, me siento que respiro mejor, no me coje esa tos de camionero, pero porque tengo la necesidad de comer y comer.... vaya mañana llevo... no lo cuento por que me da vergüenza, tengo una GULA, si porque no tiene otro nombre, bien si en catalán se llama, creo: "GURMANTERIA" o al menys així m'ho sembla, es la primera vez que lo escribo, en casa lo solíamos decir bastante amenudo, por que cuando había algo dulce (en escasas ocasiones), no teníamos fin... hasta verle el culo de la bolsa de los caramelos.

Si, estoy cansada, tendría que tomarme alguna vitamina, pero con el hambre que tengo, solo me faltaba alguna vitamina... y si cojo mas hambre, por que aquel gusano que se te metía por els budells (intestinos, que difícil, con lo fácil que és budells, oi??) bueno pues el gusano feo, asqueroso, como se llamaba??? no me acuerdo??? pero creo que por mas que comías mas hambre tenias, pues eso es lo que a mi me pasa.

Por la mañana, ya pienso, que me pongo pa el culo que llevo??? los tejanos de este verano parecen dos tallas mas pequeñas, entran pero cuando salen parece que digan: UUUFFF QUE DESCANSO!!!! Ha salido la gorda....

Ayer lunes no me pinté, no tuve ganas, creo que la mayoría de los días no voy nada pintada, voy natural como la vida misma, pero hoy me he dicho o te pintas o te escondes, y como no podía la segunda opción, pues a darme un poco de color... y mi niño de cinco años se me queda mirando a la cara, y yo le digo: Que miras neeeeeennnnnn!!! en plan cariñoso, y el me dice: Que hoy mama estas muy guapa!!!! Tendré que llevarlo al oculista, igual le faltan gafas al niño, o es que quizás es pasión de hijo, bueno, me ha subido el ego y he pensado bien el toque de pinturas de guerra ha surgido el efecto pa el peque...

No me atrevo a mirar que día hace hoy, no quiero mirar pero tengo la luz en mi espalda, creo que es una luz gris de cortinas, y detrás de estas hay unos grandes ventanales, y creo ver que el tiempo esta GRIS, prefiero mil gotas de lluvia, que llueva a tempestades a que este el día gris y triste.

Parece como si las nubes me ahogaran, y la lluvia me liberara.

No puedo evitar hacer comparaciones, se que son horribles las comparaciones, son odiosas, ya que a nadie le gusta, ya que normalmente siempre se hacen con algún pequeño desprecio, siempre se utilizan para descalificar a alguien... pero ultimamente comparo, si, y me da rabia, y al mismo tiempo pienso que bien, que suerte la mía...

Comparo a mi ex con mi actual pareja, ya se que al principio todo es muy bonito, que llevamos poco tiempo y que claro que cuando pase mas tiempo no nos diremos cosas tan chulas... pero es que yo no recuerdo que me dijeran nunca cosas tan chulas, ni mi ex, ni nadie....

Ayer me las tuve con mi ex, le planté cara, me insulto, me dio igual, me reí, si, luego se lo conté a mi hermana, y yo me puse a reír, me da francamente igual, me resbala, le envié un sms diciéndole que si me volvía a insultar lo iba a denunciar... que bien me quede al plantarle cara, parecía como si hubiera cogido fuerzas de no se donde... pero ahora vuelvo a estar cansada...

Tengo trabajo, voy sacando bien mi trabajo, pero me cuesta ponerme, me cuesta... incluso pensar como transmitir en palabras lo que no se ni que quiero decir... uffff, que difícil estoy hoy... mejor que lo deje pa mañana, haber si esta mas claro el día.

Mi niña quiere mas mimitos, y ayer me propuse en darle todos los mimitos que ella quería, si, tenia ganas de darle mimos a mi pequeña, siempre la he hecho mas mayor antes de tiempo, y cuando fui a recoger a la pequeña rubia me explican que si querer le habían echo daño en el brazo, pobrecilla mi niña, yo ya sabia que lo mejor para eso son unos buenos mimos, y ella lo necesitaba, llevaba tiempo pidiéndomelos, pero yo no lo veía, veía que la niña se portaba mal con su hermano, veia que hacia mas el tonto que de costumbre, ... y solo estaba llamando mi atención... y hoy estaba tan suave, si mama, esto, si mama lo otro, pobrecilla mía, dándole mas atención esta mas tranquila.

Le temo cuando llega la noche, me duermo en el sofá, los peques si están durmiendo a las nueve, o antes, yo ya estoy que empiezo a decaer por momentos, no lo entiendo... me levanto a las 6'30 h. que me cuesta cada día mas, y a la noche no llego del cansancio, es como ahora estoy escribiendo y creo que me dormiría encima de la mesa.

Me voy a buscar un cortaoooo.... a ver si me despejo un ratillo...

jueves, 13 de noviembre de 2008

Sin palabras...

Como cada día entro en un blog que me tiene enganchada, una chica llamada Caro, me gusta como escribe y lo que escribe y lo que pone, y por que no?? le visito cada día, ya como norma, sin poder dejar de hacerlo... sera adicción??? no lo se, será bienestar para mi??? puede ser...

Esta chica es "la chica maravilla" y hoy he encontrado este video que me ha dejado sin palabras, por eso quiero compartirlo también con mi familia, se que nos dice mucho a nosotros y nos cubre en silencio...

http://www.youtube.com/watch?v=hKRgLvmamUY

martes, 11 de noviembre de 2008

Segura de mi separación

Mis emociones son distintas dependiendo de lo que me viene a la cabeza, si pienso en mis hijos, me emociono como madre y creo que lo estoy haciendo bien o al menos así lo intento, si pienso en mi pareja, soy feliz a su lado y se muy bien lo que digo, si pienso en el trabajo, voy tirando como hace ya cerca de 20 años (según mi vida laboral y esperemos que mas y que por favor no falte), si pienso en mi familia, pienso en la próxima comida de "germanó" que tenemos el domingo día 23 en casa de mi hermano mayor...
Si pienso en mi madre y en mi hermano pequeño me pongo muy triste, y me coje una angustia que no me deja respirar, por lo que prefiero hacerme la fuerte y pensar en otras cosas, distraerme mirando blogs, escribiendo tonterías, dando consejos en cuanto no se ni lo que digo... donde voy yo dando consejos me pregunto a mi misma???

Mi ex llama cada noche cerca de las ocho de la tarde para hablar con sus hijos, me parece bien, pero los niños ya están cansados de todo el día del colegio, se han relajado después de una ducha y están a medio cenar o a veces ya han acabado, la emoción de mis hijos cuando tienen que hablar con su padre es pura obligación y no hay devoción, pero tienen que hacerlo, cada día hablan menos rato, antes eran cinco y ahora ya son dos como mucho tres minutos... y la conversación es cansina para los niños, pero el padre no lo entiende, como tantas otras cosas que no entiende ni nunca ha llegado a entender, yo no me meto y respeto siempre con mi silencio la conversación de mis hijos con su padre.

Mi pequeño habla por pura obligación, es una pena, pero es así, la semana pasada hubo un día que el niño le dice a su padre al final de la conversación telefónica: Papa que te parece, he hablado bien contigo??? Como queriendo decir: Papa me das tu aprobación??? David tiene cinco añitos, que se le puede pedir a un niño tan pequeño, como se le puede obligar...

Al principio de la separación recuerdo que mi ex, me pegaba una bulla increíble, como es que el niño no quiere hablar conmigo, que le dices de mi, que les cuentas a los niños, y yo le conteste que nunca he dicho nada malo y nunca diré nada malo a mis hijos de su padre, por que con eso lo único que haría es hacer daño a mis pequeños, cosa que nunca lo haría..., pues me chillaba y me decía cierra la tele de dibujos, y obliga al niño a que se este quieto por el teléfono para hablar conmigo...
Mi ex no aguantaba mas de un mes o como mucho dos meses en ningún trabajo, siempre era culpa de la empresa, hubo un día que en su ultima empresa su jefe le dijo a él, y este me lo contó a la noche: Oye, Ricardo??? tu sabes por que tenemos dos orejas y una boca??? pues porque tenemos que escuchar mas y hablar menos... siempre él tenia la ultima palabra... siempre él sabia mas que los demás...

Me canse, me canse, me canse de él, de no recibir nada de nada, de solo oír quejas e impertinencias sobre mi persona, yo tengo tendencia en alabar para hacer subir la auto estima a la persona que tengo a mi lado, pues tanto le subí el ego, que me ahogo.... si me asfixio en todos los aspectos como pareja, como madre, me sentía un cero a la izquierda en mi casa....

Por no discutir delante de mis hijos me había vuelto sumisa por completo, que horror, aun ahora después de mas de un año de separación le tengo como miedo, cuando dejare de tener esa sensación??

Catorce años de pareja, y mi psicóloga me pregunta ahora como es que aguante tanto tiempo, como es que no pensé en separarme antes de tener a los hijos... No lo se, creía que me merecía eso, creía que era lo que me tocaba vivir, y que el amor, el verdadero amor, el que ahora tengo en mi propia carne era solo para las películas románticas, y no para la vida real.

Vivía el día a día, sin mas... sin esperar nada mas, tenia cosas claras como que quería ser madre... trabajar... hasta que llego un día y me dije a mi misma ALTO Y CLARO: No quiero hacerme mayor al lado de este hombre, no me hace feliz, quiero y tengo derecho a ser feliz... si hubo amor (cosa que ahora dudo) si lo hubo, desapareció, se lo llevo el viento, se me cayó la "beta" o el pañuelo de los ojos... y tome una decisión muy pensada y segura de lo que hacía: mi separación fue una liberación para mi persona, ahora tengo paz en mi interior, tengo paz en mi casa... tengo tranquilidad con mis hijos.

miércoles, 5 de noviembre de 2008

Curta e intensa xerrada amb Gerard Quintana



Va ser un dia que les meves cames volien ser lliures o dónar-me la sensació de llibertat, camina i camina, no volien para de fer un pas darrera un altre pas, la necessitat de fer-ho a pas lleuger era tal que no podia para ni un petit moment a que els semàfors canviessin de color per poder creuar els carrers de la meva ciutat.
Aquella nit, no pregunteu com, però vaig anar a para a un autobus i l'ultima persona a puja va ser el Gerard Quintana, els meus ulls van desperta de cop, la meva admiració cap aquesta persona va canta d'una hora lluny, i ell com no, s'hi va adonar de la meva alucinació...

Amb molta cortesia, molta educació, molta dolçó em va donar conversa durant tota la travessa, creua Barcelona, i les meves orelles eren enormes, creec que necessitava sentir tot el que em deia des de la seva veu profunda.

El meu somriure era intens, necessitava tenia una petita motivació per trobar-li llum a una nit tan fosca, no podia quedar-me a casa, sola, els nens eren amb el pare, les parets em caurien a sobre, i lo pitjó de lo pitjó la meva mare era a l'Hospital del Mar, i hores abans el metge em va dir que li quedava un curt, molt curt plaç de vida, i pel meu cap només em venia una pregunta: Quan de temps és un curt plaç de vida??? la resposta la vaig tenir al cap de dos dies, no van ser més...

Evidenment jo no vaig dir res de res aquell personatge famos, que li importaria res d'una persona desconeguda, perque explicar res de res, cadascu té els seus problemes, i creec que totes les persones riques o pobres tenen problemes, més forts o més dèbils, però tots pateixen quelcom, no és pot venir aquesta vida sense tenir l'amargo freda als llavis d'una mort propera, tard o d'hora arriba, i només ho saps quan et toca.

Desprès de parlar d'un tema com "la vida: les voltes que dóna", sense jo dir gaire cosa, només parlaven els meus ulls al escoltar-lo, vam arribar a la parada final, i com no, em vaig atrevir en demanar-li un petit autògraf, i em va dir: Per qui és??? i jo: per qui a de ser?? doncs per mi... i si, em va escriure això en un petit paper que duia jo a la meva bossa.
Gerard Quintana - Caic

Me he ido a mirar al espejo del lavabo...

Me he quitado la coleta, he puesto mi cabeza en frente del espejo, he cogido un peine y con los ojos pegados a mi frente para poder llegar a verme (vamos de foto!!!) me he ido separando los mechones de mi cabeza, y nada no he visto nada, al final me tendré que tomar un antihistamínico para el picor, porque parezco el mono del zoo.

Tengo mucha facilidad para ver y encontrar a estos parásitos, a estos bichos que viven en las cabezas de los niños, y mira que en los tiempos que estamos no entiendo como hoy en día aun hay PIOJOS, no lo entiendo, bueno pues mientras estaba en el lavabo me acordado de un día que íbamos los cuatro, mi ex, mis hijos y yo en el coche... y yo desde el asiento del acompañante veo a un piojo, si de verdad, veo a un piojo grande en la CLENCHA (raya) de las coletas de mi hija preciosa, le tocaba casi la frente, y yo salto del asiento, me acuerdo de la cara de mi ex, ja, ja, ja, pobrecito, cara de sorprendido, y a esta loca que le pasa?? me desabrocho el cinturón de seguridad, salto a los asientos de atrás, y desde el medio del coche, pillo y aplasto al elefante de la cabeza de mi preciosa hija...

Hace unos veranos, creo que tres o cuatro, ya que los años pasan sin control, que había una vecina con dos niñas que decía ella que no veía a los piojos, que no entendía como yo tenia tanta facilidad para verlos y pillarlos, bueno pues con esa historia siempre me pillaba para quitarle los bichitos a sus hijas, y yo con tal de matar bichos pues al ataque... Pero claro, eso lo puedes hacer una tarde, dos, pero como costumbre, yo mato a los bichos de mis hijos, pero no a los bichos de todo el barrio, que la confianza da asco...

Pues resulta que me acuerdo que me encuentro a esta madre con su hija pequeña el sábado por la mañana, y me dice: Creo que la niña tiene piojos??? la llevaba sentadita en la sillita de paseo, y le miro la cabeza de la niña, no tenia uno, sino un regimiento de piojos, aquello era la selva, que miedo, que susto cuando vi la cantidad de bichos que corrían para arriba y para abajo de aquella diminuta cabeza, pobre criatura.... El grito que pegue en medio de la calle asusto a la madre que llevo corriendo a la farmacia para aniquilar a todo superviviente de aquella pequeña cabeza.

Como me pica la ....

CABEZA, oooohhh, que horror, me he pasado la noche que me picaba la cabeza el cuero cabelludo, solo llevaba dos días sin lavarme mi "melena" (ja, ja, ja) pero después de preparar todas las cosas de los peques, me voy como cada mañana a la ducha, pero hoy sin gorro de ducha, ya que mira que es horroroso el gorro de ducha, y encima el mío es de flores rosas y grises (de los chinos), pero claro con mi melena, si me ducho y no quiero que se moje algo me tendré que poner...

Como me enrollo, bueno pues eso, como me picaba la cabeza y mucho, que mejor que lavarte la dos veces con champú, ooooohhhh, que placer, rascarte un poco con las uñas, ooooohhhhh... bueno va que esto va a parecer otra cosa... que no es...

Resulta que después de salir de la ducha fresquita, peinadita, miro la hora y super tarde... y cada reloj de mi casa marca una hora diferente, el del comedor cinco minutos antes, el de la cocina cinco minutos después, el despertador de mi habitación diez minutos mas tarde (salto la corriente el sábado: lavadora, secadora, lavavajillas, aspirador,.... todo al unisono... ja, ja, ja viva la puta luz, luego no me quejo de las facturas...) pues como el domingo me fui a dormir y mire la hora que era y dije pongo bien la hora y la minutera paso de ella, pues va diez minutos mas tarde de la hora que es...

Mi casa por la mañana parece una casa de locos, mis hijos hasta que no ven que me salen los ojos por las órbitas no hacen caso, hasta que no ven a su madre que le sale baba por la boca como un perro rabioso no hacen caso, hasta que no ven que tengo que pegar botes para que reaccionen y se laven las manos y la cara, no hacen ni PUTO caso...

Bueno, pues a lo que iba de mi cabeza, siento a mi niña, a mi hija preciosa, que tiene un pelo rubio con sus rizos de oro, y como es muy presumida, le hago dos coletas arriba de la cabeza, y cuando separo con el peine: MIS OJOS SALEN DE LAS ÓRBITAS: UN PUTO PIOJO, por no decir un elefante...

No hay cosa que me ponga mas nerviosa, de verdad, no lo puedo evitar, me pone histérica, me pone que me vuelvo loca, recuerdo que a mi ex le daba hasta miedo ver mi reacción ante un bicho tan pequeño....

Hasta que no lo pillo y la aplasto con mis uñas no respiro, hasta que no compruebo que mi hija esta libre de ningún tipo de animal, no paro de mirar y mirar la cabeza.

Tengo un super peine que detectar hasta la liendre mas pequeña, le he pasado el peine y solo había uno, el que he visto y he atrapado y he aplastado con mis uñas como si fuera un ser mal viviente.

Y ahora me pregunto, y a mi quien me mira la cabeza??? y por que me pica mas ahora que esta noche, es psicológicamente el picor o es que mi cabeza esta invadida por algún bicho que me pica la sangre...

Estoy loca, lo siento, hoy me estoy volviendo loca....

martes, 4 de noviembre de 2008

Miguel i jo fem quatre mesos

Avui fa quatre mesos que ens vàrem trobar, per mi és molt important aquesta data, no m'esperava que fos tan maco i que per més dies que passant més ens estimem.

Vaig contestar un sms d'un post d'una pàgina que sovint visitava (encara ho faig però a altres seccions, el seu post estava a la secció d'amic busca amiga).

I deia, quelcom semblant a: Noi de 36 anys voldria trobar a noia per anar aquest cap de setmana a la platja, qui s'anima?? i un núm. de mòbil....

I jo aquell cap de setmana de 4 de juliol no tenia els nens, anavant amb el pare d'aquests, i tenia unes ganes boges d'anar a la platja, i vaig pensar, doncs li envio un sms i quedem per anar a la platja, la veritat que és un lloc públic, sino m'esta bé, agafo la tovallola i m'en vaig cap a casa, o cap a una altre banda que la platja és molt gran, hi han trens per arribar-hi, ja que ho tenia molt clar que dins d'un cotxe d'un desconegut no pujava, em vaig emportar fins hi tot el mp4 per si la conversa s'acababa...

Res, va ser enviar-li el sms, i vaig rebre un altre preguntant-me: Te puedo llamar?? i jo si, i em va trucar, la meva sorpresa, va ser sentir la seva veu, ja, ja, ja, no podia deixar de riure, res que deia ja estava rient, té un accent andalusssssss, molt divertit, i això que ell es considera molt català, si però creec que només d'esperit, ja que no entenc gaire el català... però m'es igual... això és lo de menys...

Això era un divendres 4, i aquella mateixa tarda, ja volia queda, i jo li vaig que no podia, que tenia que anar de compres, m'havia aprimat molt i tot em venia gegant... em va enviar dos o tres sms molt divertits mentre jo estava comprant al C.I.... i al final em va dir: Oye!!! Te ayudo con las bolsas de las rebajas??? Quin riure, no se perque però no podia deixar de riure...

Li vaig dir, si vols podem quedar al Passeig de Gràcia amb Diagonal a les 22 h. d'aquell divendres, si, si, me parece bien...

El moment va ser màgic, jo vaig arribar cinc minuts abans, i ell quan em va veure, va dir amb els seus ulls: Ets tu?? que guaiii, un noi ben maco i jo una mare separada amb dos fills, ja, ja, ja... estoy loca....

Només presentar-nos, li vaig dir: SOY MADRE DE DOS HIJOS!!!! que quede claro.... i em va dir, pues bien, me gustan los niños...

Vam anar a prendre una Coca-cola, i super bé, van passar dues hores volant, i em va dir: Oye!! que si mañana queremos ir a la playa, quizas vamos tirando pa casa... i jo com no porto rellotje i estava super bé, doncs si, si, mañana a la playa...

L'endema, varem quedar per anar a la platja, i va estar genial, uuuuummmm!!! si la nit anterior em va agradar, quan el vaig veure treient-se el jerseiiiiiiiiii, uf, uf, uf, que guapo esta mi niño!!!

Xerra pels colces.... molt no vaig poder escoltar ni una cançó pel mp4, em va explicar de tot i més, molt i molt bé... estavem tant bé, que em va dir: Oye!!! comemos juntos?? i jo vale, i jo li vaig dir: hacemos un cine, te parece?? molt i molt bé...

Aquell cap de setmana va ser molt i molt espècial.... Que guaiii!!! Visca l'amor correspos!!!

lunes, 3 de noviembre de 2008

TE TOCA (martes 28 de octubre de 2008)


PRIMER DE TOT, AIXÒ NO ÉS MEU, ÉS D'UN NOI DEL NORD, AQUI SEGUEIXO D'APROP I M'AGRADAR COM ESCRIU, AQUEST ÉS EL SEU BLOG, LI HE DEMANAT PERMÍS PER CÒPIAR I ENGANXAR EL SEU ESCRIT, I M'HA DONAT EL SEU PERMÍS, I AQUI ESTA,

Hace poquito, nuestra amiga Pati nos contaba en su blog cosas sobre las miradas. Continuemos con el imperio de los sentidos. Vamos con el tacto. Porque qué es más importante, ver ó tocar? No, no me vale la respuesta tipo que muchos estáis pensando. No pregunto si ambos sentidos son complementarios. Os pregunto a vosotros, ni ciegos ni mancos. Qué preferís?: Tocar en la oscuridad de la noche o ver a través de un cristal? Tampoco me sirve la demagogia, nada de contestar eso de: depende de lo que haya que tocar ó ver, no hablo de situaciones, hablo de tacto o vista, sin más. Hala, a escribir todos.
(Foto: mis manos. Yo soy de tacto, pero mi voto no cuenta)
Yo lo tuve claro desde un principio y me mantengo con el TACTO, aunque llevo una semana con una buena conversación con Miguel, él dice que prefiere mantener la VISTA...
Ara m'agradaria saber que hi penseu vosaltres??

Noe = "jo"

Ahir quan vas despenjar el telèfon de casa i vas sentir la meva veu, em vas fer feliç, si carinyo, la teva exclamació de sentir-me a l'altre banda del telèfon va ser molt espècial, sentir-me: Tieta?? Ets tu Tieta?? i desprès T I E T A!!! Ets preciosa nina meva... la teva expressivitat em va fer molt feliç...

Per això, no et vaig deixar una contestació per escrit al teu darrer comentari, si, per això, perque em vaig dir que si et contestava al teu comentari no et trucaria, i et volia trucar, volia treure forces i ganes per fer-te feliç, perque sabia que si et trucava et provocaria un dolç somriure, que bonica ets...

Sempre he dit que no hi ha millor regal que lo que et donen els nens, en poca cosa que tu els hi dónes reps moltíssim. I jo com a Tieta he rebut molt de vosaltres, els meus nebots. Petons guapa meva...